ஸ்ரீ: ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம: ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம: ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:
வேதங்களின் உட்பொருள் உணர்தல்
அத்வைத விமர்சம்
பத்தி 58
ஆக்ஷேபம் செய்பவர் சொல்கிறார்: நாங்கள் அவித்யாவைப் பிரஸ்தாவிப்பதற்கு இரு காரணங்கள் உள்ளன….1. வேதங்கள் அவித்யாவைப் பற்றி பேசுகின்றன. 2. தனி ஓர் ஆத்மா ப்ரஹ்மம் போன்றது என்று சொல்ல அது தேவைப் படுகிறது. ஆகவே அவித்யா ப்ரஹ்மத்தை மூடியுள்ள குறை என்று சொல்கிறோம்.
பதில்: உலகமே பொய்; அது அவித்யையைச் சார்ந்துள்ளது. அவித்யை இவ்வளவு பொய்யானால், அது இன்னொரு மாயையைச் சார்ந்திருக்க வேண்டும். அப்போது, ப்ரஹ்மமே மாயைக்குக் காரணமும் விளக்கமும் ஆகிவிடும்.
அவித்யா அநாதி (ஆரம்பமற்றது) என்பது இப்பிரச்னையைத் தீர்க்க உதவாது. அவித்யா ஆரம்பமற்றது என்கிற சிந்தனையும் ப்ரஹ்மத்தின் அவித்யையோடு இயைந்ததே. அவித்யையை விளக்க உங்கள் தத்வத்தில் வேறு எந்த உண்மைக் காரணமும் ஒப்புக்கொள்ளப்படாததால் மாயைக்கு ப்ரஹ்மமே காரணம் என்று ஏற்றுக்கொள்ளப் வேண்டும். அப்படி என்றால் ப்ரஹ்மம் சாஸ்வதம் ஆனபடியால் மாயை சாஸ்வதம் என்றாகி ப்ரஹ்ம ஸாக்ஷாத்காரமே முடியாது என்றாகிவிடும்.
பத்தி 59
கீழே கண்ட விவரணங்களினால் ஒரே ஒரு ஜீவன் {ஆத்மா} தான் உள்ளது என்பது மறுதலிக்கப் பட்டதாகிறது. இந்தத் தவறான கொள்கை ஒரே ஒரு சரீரம் ஓர் ஆத்மாவை உடையதாயுள்ளது, பிற சரீரங்களுக்கு ஆத்மா இல்லை எனும் தவறான கோட்பாடுள்ளதாகிறது. இந்நிலைப்பாடு கனவு காண்பவர்க்கு மட்டும் ஆத்மா உண்டு, கனவில் அவர் காணும் மக்களுக்கு ஆத்மா கிடையாது என்பதுபோல் உள்ளது. ஆகவே ஒரே ஓர் ஆத்மாவைத் தவிரப் பிற யாவும் உண்மையன்று.
பத்தி 60
மேலும் உங்கள் கோட்பாட்டில் நீங்கள் ப்ரஹ்மம் தன் உண்மை ஸ்வரூபத்துக்கு மாறாக தனிப்பட்ட ஜீவர்கள் சரீர பாவனையை உருவாக்குவதாகக் கூறுகிறீர்கள். ஒரே ஒரு சரீரம் மட்டுமே ஆத்மாவை உடைத்தாயினும், அந்த சரீரம் உண்மை அன்று ஏனெனில் அந்த ஆத்மாக்கள் உண்மை அல்ல. ஆகவே ஒரே ஒரு சரீரம் மட்டுமே ஆத்மா உடையது என்பது பொருத்தமற்றது.
ஆயினும், நாங்கள் கனவு காண்பவரின் கனவில் வரும் நபர்களின் சரீரங்கள் ஆத்மாக்களை மறுப்பதில்லை. விழித்திருக்கும்போது கனவில் வந்தவர்களின் சரீர ஆத்மாக்களின் உண்மையையே மறுக்கிறோம்.
பத்தி 61
அவித்யையை ஒழிப்பது எப்படி சாத்தியமாகிறது? அந்த முடிவின் இயல்பு என்ன?
(ப்ரதிவாதியின் விடை} வஸ்துவை உள்ளபடி அறிந்து கொள்ளுதல் அவித்யையை அழிக்கிறது. அதன் முடிவு அவித்யையின் நேர் மாறுபாடான விவரணங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட அநிர்வசனீயமான ஒரு விஷயம்.
பத்தி 62
{பதில்} அவித்யை நிர்ணயிக்க முடியாததாயின், அதற்கு நேர் மாறான ஒன்று நன்கு நிர்ணயிக்கப் பட்டதாகிறது. இது உண்மை, அல்லது பொய், அல்லது இரண்டுமாய் இருக்கவேண்டும். வேறு ஒரு ப்ரசக்தியும் இல்லை. அவித்யையின் முடிவு ப்ரஹ்மத்தைத்தவிர வேறாய் இருக்க வழியில்லை, ப்ரஹ்மத்தைத் தவிர வேறொன்றை அறிவதே அவித்யையின் விளைவு. ஆனால் அது ப்ரஹ்மமே ஆயின், ப்ரஹ்மம் எப்போதும் உள்ளதாகையால் அதுவும் எப்போதும் உளதாகிறது. ஆகில் அவித்யை அழிக்கப்பட்டதாகிறது, வேதாந்த ஞாநம் இல்லாமலே. இவ்வாறாக ஒன்றாய் இருப்பதான (அத்வைத) ஞாநம் அவித்யையை அழிக்கிறது. இந்த ஞாநம் இன்மை பந்தத்தை விளைகிறது எனும் வாதம் அடிபட்டுப் போகிறது.
பத்தி 63
இன்னொரு ப்ரச்சினையும் உண்டு. ப்ரஹ்மமும் ஆத்மாவும் ஒன்று எனும் ஞாநம் அவித்யையை அழிக்கிறது எனில் இந்த ஞானமே அவித்யையின் விளைவு/வடிவம் ஆகும். அவித்யையின் ஒரு வடிவம் எவ்வாறு அவித்யையை அழிக்கும் என நீவிர் விளக்க வேண்டும். ஒரு வேளை, நெருப்பு விறகை எரித்து இறுதியில் தானும் முடிவதுபோல் அத்வைத ஞானம் எல்லாத் தாற்காலிக வித்தியாசங்களையும் அழித்துத் தானும் மாண்டுபோம் என நீவிர் கூறலாம். அல்லது ஒரு நஞ்சு பிறிதொரு நஞ்சை முறித்து அழிக்கும் என்னலாம். இது சரியன்று.
அவித்யையை அழிக்கும் அறிவு ப்ரஹ்மத்தினின்றும் வேறென்பதால் அது தன் ஸ்வரூபம் முடிவில் பொய்யாய் இருக்க வேண்டும்! ஆகில் இவ்வறிவின் முடிவை நிலைநாட்ட அவித்யை ஏதோ ஒரு வடிவில் இருந்தாக வேண்டும். அறிவின் அஸ்தமனத்தை நிறுத்தும் அவித்யை எப்படி மறைகிறது?
நீர் சொன்ன நெருப்பு, நஞ்சு போன்றே யாவும் முன்பு ஒரு வடிவிலும் பின் மாறுபட்ட வடிவிலும் இருக்கவே செய்யும், முற்றிலும் மறையாது.
பத்தி 64
ப்ரஹ்மத்தைத் தவிர பிறவற்றை அழிக்கும் ஞானத்தை அறியும் ஞாதா (அறிபவன்) யார்? இது ப்ரஹ்மத்தின் மேலேற்றப்படும் அஹங்காரம் ஆக முடியாது. அஹம்காரம் தான் அவித்யையைப் போக்கும் அறிவால் அழிக்கப்படுமன்றோ! ப்ரஹ்மமே அறிபவன் என்றால், ‘அறிபவனாயிருக்கும் பண்பு’ ப்ரஹ்மத்தின் இயல்வைச் சார்ந்ததா அல்லது மேலேற்றப்பட்டதா என்னும் கேள்வி பிறக்கிறது. இது மேலேற்றப்பட்டதானால், அவித்யையைப் போக்கும் அறிவால் அழிக்கப்படும் என்னும் காரணத்தால் அறிதலை ஏற்படுத்த முடியாது. இதை அழிக்க வேறொரு அறிவு உண்டு என்றாலும், அந்த அறிவை அறிவதற்கும் (1) அறிபவன், (2) அறிவு, (3) அறியப்படும் பொருள் என்னும் மூன்று அம்சங்கள் நிச்சயமாக அமைந்திருக்கவேண்டும். ஆக, வேறொரு அறிவையும் அறிய ஒரு அறிபவன் வேண்டும். அந்த அறிபவனும் பிரஹ்மத்தின் மீது மேலேற்றப்பட்ட அவித்யையின் வடிவமானால், மீண்டும் அதை அழிக்க வேறொரு அறிவு, அதற்கு வேறொரு அறிபவன், என்று இவ்வாறு முடிவில்லாமல் குழப்பமே மிஞ்சும். “வெறும் அறிவு” என்றொன்று இருக்கவே முடியாது. எல்லா அறிதலிலும் (1) அறிபவன், (2) அறிவு, (3) அறியப்படும் பொருள் இன்றியமையாதவை. இந்த மூன்று அம்சங்களோடு கூடாத அறிவால் அவித்யையைப் போக்க முடியாது, வெறும் அறிவான ப்ரஹ்மத்தால் அவித்யையைப் போக்க முடியாதது போல்.
இந்த முரண்பாடுகளைத் தவிர்க்க ப்ரஹ்மமே உண்மையில் அறிவோன், மாயையால் மூடப்பட்டல்ல, என்பீராகில் எங்கள் கருத்தை ஏற்றவராவீர்.
பத்தி 65
அவித்யை நீக்குவது, அறிவை அறிவது என்பனவும் இதன் பகுதியே என்பது நகைப்புக்குரியது.
”தேவதத்தன் தரையைத் தவிர பிறவற்றை அழித்தான்” என்பதில் எல்லாவற்றையும் என்பது அழிக்கும் செயலையும் குறிக்கும் என்பதுபோல் ஆகிவிடும்.
கருத்துரை
இந்த வாதங்களைப் புரிந்துகொள்ள சில விளக்கங்கள் தேவை.
அவித்யையை ஆதரிப்பதில்லை அத்வைதத்தின் அடிப்படை. இந்த அவித்யை வேதத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது, அதுவே அறிவுப் பிறழ்ச்சிக்குக் காரணமான மாயையை விளக்கவல்லது என்பதாம். இந்த மாயை ஆத்மாவும் ப்ரஹ்மமும் ஒன்று எனும் அறிவால் நீங்கிப் போகும் (என்பது அவர்கள் வாதம்.}
ஆசிரியர் அத்வைதத்தில் அவித்யைக் கோட்பாடு குறைபட்ட வகையில் நிறுவப்பட்டுள்ளது எனக் காட்டுகிறார்.
- ப்ரஹ்மம் அவித்யையின் அடிவேர், மோக்ஷம் என்பது நடவாது.
மாயை முழுவதும் அவித்யை சார்ந்தது. அவித்யை எதைச் சார்ந்தது? அது பொய் ஆதலால் அது எதையாவது சார்ந்தே இருக்க வேண்டும். அது தானே நிலை நிற்குமாகில், அதை அழிக்கவே முடியாது எப்போதும் தழைத்தே நிற்கும். இறுதியில் அது ஸத்யம் ஆகிவிடும்.
அது வேறொன்றால் தாங்கப்படுமாகில், அதைத் தாங்க ப்ரஹ்மத்தைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை. ஏனெனில் ப்ரஹ்மமே நித்யம் அதைத் தாங்கி நிற்கும். அதனால் அவித்யையும் நித்யம் என்றாகிவிடும்.
அவித்யை ஆரம்பமற்றது என்று சொல்வது இக்கேள்விக்கு விடை ஆகாது. அது ஒரு மாயை என்ற அளவிலேயே தொடக்கமற்றது, மெய்ப்பொருள் என்று அன்று. அதை விளக்கவல்ல மெய்ப்பொருள் ப்ரஹ்மமே.
விசிஷ்டாத்வைதத்தில் ப்ரஹ்மம் ப்ரபஞ்சம், ஜீவர்கள் இரண்டையும் தாங்குபவன். அவனைத் தவிர மற்ற யாவும் அவனால் நியமிக்கப் பட்டு, இயக்கப் படுபவை. “பதிம் விச்வஸ்ய ஆத்மேச்வரம்”. ப்ரபஞ்சம் பொய் அன்று. அது ப்ரஹ்மனைச் சார்ந்துள்ளது. ஆத்மாக்கள் யாவும் ஸத்யம், ப்ரஹ்மனோடு இயைந்துள்ளபோது அவற்றின் மோக்ஷம் ப்ராப்தமாகிறது. ப்ரஹ்மனோடு இயைந்து (அனுகூலமாக) அல்லது இயையாது இருப்பது மோக்ஷம் அல்லது தளை (பந்தம்) நிலையைக் காட்டுகிறது.
புத்த தத்வத்தின் வெளிப்படையான தோல்வியை நிறுத்த முற்பட்ட அத்வைதம் அதே குழியில் வீழ்ந்துபட்டது. அவரால் அவித்யையை விளக்க முடியாமல் அது தொங்குகிறது. அது பொய் ஆதலால் அதை ஏதாவதோர் உண்மையோடு பிணைக்க வேண்டும். பாம்பு பற்றிய மாயை கயிறாகிய நிஜத்தோடு பிணைக்கப் பட்டுள்ளது. கானல் நீராகிய மாயை நிலத்தோடு பிணைந்துள்ளது. ஆதலால் ப்ரஹ்மமே அவித்யையைத் தாங்குகிறது என்பதாகிறது.
அத்வைத ப்ரஹ்மன் ஓர் இயல்வும் அற்றவன், ஞானம் தவிர வேறற்றவன். ஆதலால் அவனால் இம்மாயையை விளக்க முடியவில்லை, பிரம்ஹன் செயலற்றுள்ளான்!! ப்ரஹ்மன் நித்யன், ஆகவே செயலற்றுள்ள ப்ரஹ்மன் தாங்கும் மாயையும் நித்யமே. ஆகவே அவித்யையிலிருந்து விடுபடுவது என்பது இயலாது.
- ஐக்யம் (அபேதம்) பற்றிய ஞானமும் விளக்கப்படாமல் விடப்பட்டது.
அத்வைதம் அவித்யையை மட்டுமின்றி அதை விலக்கும் ஞானத்தையும் விளக்காமல் விட்டது. அவித்யையை விலக்கும் ஞாநம் ஒரு தெளிவான வடிவுள்ளது, ஆசார்யனால் சிஷ்யனுக்கு உபதேசிக்கப் படுவது ஆகவே அந்த ப்ரஹ்மன் உள்பொருளற்ற வெற்றிடமாக முடியாது, இயல்புகளற்ற ஞானமாக முடியாது.
அவித்யை நீக்கும் ஞாநம் ப்ரஹ்மத்திலிருந்து வேறாகில், அது அழிக்கப் படவேண்டிய அவித்யையின் பகுதியாகிவிடும்! ஏனெனில் அத்வைதத்தில் ப்ரஹ்மன் தவிர வேறெதுவும் அவித்யையே. அது ப்ரஹ்மனோடு ஓப்பாகில், பிரம்மன் நித்யமாதலால், இந்த அவித்யை நீக்கும் ஞானமும் நித்யம். அதனால் அவித்யை மறுபடி எழவே எழாது.
அத்வைதியால் இந்த ஞாநத்தை ப்ரஹ்மத்தோடு இணைத்துக் காண முடியாது, அதை அவித்யையின் பாகமாகவே கருத முடியும். அப்படியாகில், அவித்யையை அழிக்கும் அறிவை எது அழிக்கிறது?
முன்பும் இப்போதும் அத்வைதிகள் இதற்குத்தரும் ஒரு சாமான்ய விளக்கம் மரத்தை நெருப்பு எரிப்பதுபோல் அவித்யையும் தானே கருகி விடுகிறது, நஞ்சை நஞ்சு முறிப்பதுபோல் என்று.
நன்கு ஆராய்ந்தால், நெருப்பு எரித்தாலும் வேறு வடிவத்தில் மரம் இருக்கும், முற்றிலும் அழிவில்லை எனப் புலப்படும். மரத்தை எரிக்கும் நெருப்பு மரத்தைக் காட்டிலும் வேறுபட்டதாக இருக்கிறது. ஆகவே அத்வைதிகள் கோட்பாட்டுக்குத் தார்க்கிக அடிப்படை இல்லை. ஒரு நஞ்சை இன்னொரு நஞ்சு ஸமானப் படுத்தலாம். ஆனால் இங்கு உண்ட நஞ்சும் ஸமானமான மருந்து நஞ்சும் வெவ்வேறு!! வெவ்வேறாக இல்லாத போது நஞ்சை இரட்டிப்பாக உண்டால் கேடில்லை என்றாகிவிடும். முதலில் அருந்தப்படும் நஞ்சால் உடலுக்கு ஒரு நிலை பிறந்து, அந்த நிலையை இரண்டாவதாகக் கொள்ளப்படும் வேறு நஞ்சு குறிக்கிறது என்பது தானே பொருத்தமாகும். முறிக்கப்படுவதும் முறிப்பதும் வெவ்வேறான இயல்புகளை உடையவை என்பதே ஆராய்ந்தால் தேறும் உண்மை.
அவித்யை நீக்கும் ஞானம் உண்மையில் அவ்வாறன்று. இந்த ஞானம் பொய்யானதால் அதை அழிக்க எதிர்பார்க்கும் அவித்யையும் அப்படியே. இந்த ஞானம் ப்ரஹ்மன் இல்லாததால், ஞாநம், ஜ்ஞேயம், ஞாதா எனும் மூவகை ஞான குணகங்களே உண்மை.
இந்த ஞாதா என்னும் அறிவோன் யார்? மாயையால் மூடப்பட்ட ப்ரஹ்மன் இல்லவே இல்லை, ஏனெனில் அறிவோன் தானே அறியும் அறிவாக முடியுமா? ப்ரஹ்மனும் இல்லை ஏனெனில் அத்வைத ப்ரஹ்மன் அறிவோன் அல்லன்.
அறிவோன் அறிவை அறிந்துளான் என்பது சரியன்று. ஊன்றிப் பார்க்கில், முதல் அறிவே கனிந்து காலத்தில் ஞானமாகிறது. ஞானம் அவித்யையின் கார்யமாகில் அது அவித்யையை அழிக்காது. நெருப்பே நெருப்பை அணைக்காது. அது வேறு ஒன்றை எரிக்கும் அவ்வளவே.
தேவதத்தன் தரை தவிர எல்ல்லாவற்றையும் அழித்தான் எனில் அவன் தான் நின்ற தரை தவிர மீதி அனைத்தையும் அழித்தான் என்றே பொருள். ஆனால், அழிப்பது எனும் காரியத்தை அவன் அழித்தான் என்றாகாது. அப்படிச் சொன்னால் அது கேலிக்குரியது.
ஆகவே, கவர்ச்சிகரமாக எடுத்துரைக்கப்பட்ட அத்வைத சித்தாந்தம் தார்க்கிகமாக நில்லாது என்பதோடு அத்யாத்மீகத் தேடலில் தவறான வழியும் காட்டிவிடும் என்பது தெளிவு.
ஆதாரம்: https://granthams.koyil.org/2018/03/14/vedartha-sangraham-15-english/
வலைத்தளம் – https://granthams.koyil.org/
ப்ரமேயம் (குறிக்கோள்) – https://koyil.org
ப்ரமாணம் (க்ரந்தங்கள்) – https://granthams.koyil.org
ப்ரமாதா (ஆசார்யர்கள்) – https://acharyas.koyil.org
ஸ்ரீவைஷ்ணவக் கல்வி வலைத்தளம் – https://pillai.koyil.org