శ్రీ: శ్రీమతే శఠకోపాయ నమః శ్రీమతే రామానుజాయ నమః శ్రీమద్వరవరమునయే నమః
<< ద్రమిడోపనిషత్ ప్రభావ సర్వస్వం – 21
ఆళ్వార్లను ప్రకాశింపచేసిన శ్రీభాష్యం
శ్రీభాష్య ప్రారంభంలో చేసిన మంగాళాశాసనము శ్రీనివాసుడికే కాదు నమ్మాళ్వార్లకు కూడా వర్తిస్తుంది. అది ఎలాగా అన్నది చూద్దాం :
అఖిల-భువన-జన్మ-స్తేమ -భంగాది – లిలే
అఖిల-భువన-జన్మ-స్తేమ –భంగాదులుగా వుండువాడు భగవంతుడు. “తేన సహ లీలా యస్య” ఈ పరమాత్మతో ఆయనదే అయిన లీలను ఆడువాడు నమ్మాళ్వార్లు. అందువలన అఖిల-భువన-జన్మ-స్తేమ -భంగాది – లీల నమ్మాళ్వార్లకు కూడా వర్తిస్తుంది.
భగవంతని లీలలను ఆళ్వార్లే పాడారు. “ఎన్నుడైయ పందుం కళలుం తంతు పోగు నంబి” (నా బంతి, కాలు ఇచ్చిపో నంబి )అని, “విళైయాడ పోదుమిన్ ఎన్న పొందమై” (ఆట లాడదానికి ఎంత బాగా వస్తున్నావు) అని పాడారు.
ఈ మాటలు మరొక వ్యాఖ్యానానికి హేతువవుతున్నది. – “భువన జన్మ స్తేమ భంగాది లీలా అఖిలం యస్య” భువన జన్మ స్తేమ భంగాది లీలయే ఈ అండ సృష్టికి ప్రధాన కారణము. అర్థాత్ భగవంతుడు అందరికి అన్నీ అయి ఉన్నాడంటే, ఆళ్వార్లు మాత్రము “ఉణ్ణుం శోరుం పరుగుం నీరుం, తిన్నుం వేట్రిలైయుం ఎల్లాం కణ్ణన్” అని అన్నారు? మనకు బతకడానికి కొన్ని వస్తువులు, పెరగడానికి కొన్ని వస్తువులు, అనుభవానికి కొన్ని వస్తువులు అవసరమవుతాయి. కానీ ఆళ్వార్లకు అన్నింటికి కృష్ణుడు ఒక్కడే చాలు.
వినత-వివిధ-భూత-వ్రాత-రక్షైక –దీక్షె
సమస్త భువనాలను రక్షించువాడు భగవంతుడే అయినా భక్తుడి దృష్టిలో భగవంతుడు పూర్ణుడుగా కనపడటంలేదు. (స్తనంజయ ప్రజకు) స్తన్యపానంచేసే పిల్లలకు ఆకలి తీరడానికి పాలు లభించటం వలన ఆబిడ్డ చూపు తల్లి స్తనములమీదే వుంటుంది. అలాగే భగవత్కైంకర్యం చేసే దాసులకు ఆయన శ్రీపాదలమీదే దృష్టి వుంటుంది .
కోవెలలో భగవంతుడి శ్రీపాదాలే శ్రీశఠారి లేక శఠగోపురం అని నమ్మాళ్వార్లను పిలుస్తారు. అంటే నమ్మాళ్వార్లకు భగవంతుడి శ్రీపాదాలకు బేధం లేదు, రెండు ఒక్కటే అని బోధపడుతుంది. రక్ష కావాలని కోరుకునే దాసవర్గానికి భగవంతుడి శ్రీపాదరూపంలో ఆళ్వారులే లభిస్తారు.
శృతి శిరసి విదీప్తే…..
శృతి శిరస్సుగా పిలవబడేది వేదాంతము.
శృతి శిరసి విదీప్తే అనగా వేదాంతములో బాగా ఆరితేరిన వారు అని అర్థము. వేదాంతము పరబ్రహ్మను తెలుసుకోవటము కొరకేనని నమ్మినవారు ఆళ్వార్లు . అందువలన ఈ ప్రయోగము వారికి సరిపోతుంది.
వేదమే ఆళ్వార్లను, “తత్ విప్రాసో విపన్యవో జాక్రవాక్మస్సమింతతే”. విప్రా అన్న పదం ఆళ్వార్లకే వర్తిస్తుంది. “న సూద్రా భగవద్భక్తా విప్రా భాగవతాస్మ్రుతా” అన్నట్లు దాసులుగా ఉన్న ఒకరు మాయాలోకంలో చిక్కి ప్రవర్తించరు . “ఫణస్తుతౌ“, “విపన్యవ” అంటే పరబ్రహ్మ కల్యాణగుణాలను కీర్తించేవారు అన్న అర్థం ఉన్నందున ఆ పద్దతిలో అసమానమైన పాశురాలను పాడిన ఆళ్వార్లనే సంకేతిస్తుంది. ” తేవిర్ శిరంద తిరుమార్కు తక్క తైవ కవిజ్ఞర్“. “జాగ్ర వాగ్మస” …..ఎప్పుడు జాగ్రదవస్తలో ఉండటం. పరమాత్మను తప్ప వేరేవారిని చూడని, వాడిని తప్ప మరేది తలచని , వాడినే అనుభవించే వారు ఆళ్వార్లు . పై వాక్యానికి అర్థము, వ్యాకరణము కూడా ఆళ్వార్లె. “కణ్ణార కండుకళివదోర్ కాదలుత్రర్క్కుం ఉండో కణ్ గళ్ తుంజుదలే” అని పాడారు.
ఈ వేదవాక్యంలోని “వి” అనే ప్రయోగాన్ని శ్రీభాష్య శ్లోక చివరి శబ్దమైన “సమిందతే “ లోని “సమ్” ను స్పురింప చేస్తుంది.
బ్రహ్మణి
అన్నింటిలోను పెద్దదని చూపే “బృ” అన్న పదముతో ప్రారంభమవుతున్న ప్రయోగము బ్రహ్మము. పరబ్రహ్మమే ఆళ్వార్ల దగ్గర ప్రేమతో కట్టుబడటమే ఆయన ఔన్నత్యము . పెరియ తిరువందాదిలో ఆళ్వార్లు దీనిని “యాన్ పెరియన్ , నీ పెరియై ఎన్పడనై యార్ అరివార్” అని పాడారు. అందువలన పరబ్రహ్మనికి సరిఅయిన పర్యాయపదం పెద్ద.
శ్రీనివాసే
ఆళ్వార్లకు శ్రియః పతిత్వం లేనందున ‘శ్రీనివాసే‘ అన్న పదాన్ని ఆళ్వార్ల పరంగా అన్వయించటం కుదరదు అనవచ్చు . శ్రియఃపతిత్వం పరమాత్మకు ఎకదేశ హక్కు అయనప్పటికీ ఆళ్వార్లు శ్రీనివాసులే….ఇంకా తరచి చూస్తే సాంప్రదాయంలో పలువురు శ్రీనివాసులున్నారు .
లక్ష్మణో లక్ష్మీసంపన్న ….లక్ష్మణుడు లక్ష్మీ సంపన్నుడు
సతునాగవర శ్రీమాన్ ……గజేంద్రుడు కూడా శ్రీమంతుడే ,
అంతరిక్షగత శ్రీమాన్ ……విభీషణుడు నడి సముద్రం మీద నిలబడ్డాడు. అయినా అయన శ్రీమంతుడే, ఇక్కడ ఉదాహరించిన వారి ‘శ్రీ‘ ఒక్కోక్కరికి ఒక్కొక్క విధంగా చెప్పబడింది. అది ఎలాగంటే లక్ష్మణుడికి ‘శ్రీ‘ అంటే కైంకర్యం. గజేంద్రుడుకి ‘శ్రీ‘ అంటే ఆయన శ్రీమన్నారాయణునికి తన చేతిలోని పుష్పాన్ని సమర్పించాలని భావించిన మనఃనైర్మల్యం , విభీషణుడికి తన సమస్తసంపదలను, బందువులని వదిలివేసి శ్రీరాముడిని శరణాగతి చేయటం ‘శ్రీ‘ అవుతుంది.
ఇక ఆళ్వార్ల విషయానికి వస్తే. వ్యాఖ్యాతలు వారి దగ్గర శ్రీ ఉండటం కాదు వారె శ్రీ కదా అని చాలా అందంగా చెప్పారు. ఇంకా ఆళ్వార్లు పాడిన పాశురాలలో ప్రపన్నాధికారుల గుణాలన్నీ ఉండటం వలన శ్రీనివాసుడు తానే అమ్మవారిలా మారారు. అప్పుడు ఆళ్వార్లె శ్రీనివాసునిగా మారారు అని కూడా భావించవచ్చు .
ఈ విధంగా భగవద్రామానుజులు శ్రీమన్నారాయణుని అనుభవించినట్లుగా ఆళ్వార్లను అనుభవించారు అని స్పష్టమవుతున్నది. భగవద్రామానుజుల శ్రీభాష్య రచనలో ప్రారంభం నుండి చివరిదాకా ఆళ్వార్ల ప్రభావం స్పష్టంగా కనపడుతుంది.
శ్రీభాష్యంలోని చివరి సూత్రమైన ‘అనావృత్తిశబ్దాద్ అనావృత్తిశబ్దాద్‘. ఇందులోని ‘అనావృత్తి‘ శబ్దానికి అర్థం ఈ మాయా బంధనాలు వదిలి ముక్తిని పొందిన జీవాత్మ ఈలోకానికి తిరిగి రాదు .
తిరిగి రానందుకు కారణము , “శబ్దాత్” అంటే వేదం చెపుతున్నది కావున …వేదం , “న చ పునరావర్తతే న చ పునరావర్తతే “ అంటుంది. ఈ మాయా బంధనాలు వదిలి వెళ్ళిన జీవాత్మ తిరిగి రావటం లేదు. ఇది వేదాంత సూత్రం, కానీ ఉన్నతమైన జ్ఞానం గలవారు, సాంప్రదాయబద్దమైనవారు అయిన రామానుజులు ఈ సూత్రానికి వ్యాఖ్యాతలలా కాక ఒక ముఖ్యమైన విషయాన్ని దర్శించారు. పరబ్రహ్మనికే ఎందుకు శృతి కట్టుబడి వుంది? వేదాంతులందరికి జీవుడు మొదలైన విషయాలలో భేద భావం ఉన్నా అంతిమంగా మోక్షము లేక విడుదలనే ఎందుకు కోరతారు? అద్వైతికి అవిద్య వలన బాధింపబడిన బ్రహ్మము, ముక్తి వలన బాధింప బడకుండా ఉంది అన్న విషయాన్ని వివరించటమే పెద్దసమస్య. బ్రహ్మము మునుపే అవిద్యచే బాధింప బడకుండా ఉంటే దానికి బహు అన్న భావమే రాదు. బ్రహ్మము ఒక్కటే. జీవాత్మ తిరిగి రాదు అన్నది మొత్తంగా కాక పరస్పర సంబంధం పరంగానే అంటే బ్రహ్మసూత్రం, వేదాంతం మొత్తం తప్పవుతుంది. అందువలన బ్రహ్మసూత్రం జీవుడు తిరిగి వస్తాడా? అన్న ప్రశ్నను లేపి వేదము చెప్పటం వలన రాదు అని ప్రకటిస్తున్నది. ఈ సూత్రకారులు అద్వైతంలో దీనిని ఏమాత్రం అంగికరించలేదని ఈ అనుమానాన్ని తోలగదోయటం వలననే తెలుస్తున్నది. స్వతంత్రమైన పరబ్రహ్మాన్ని నమ్మే ద్వైతికి ఆ పరబ్రహ్మను ఒక శృతి వాక్యంతో కట్టడి చేయటం సాధ్యమా అన్నది ప్రశ్న. పరబ్రహ్మ స్వతంత్రుడు, ఆయన కోరుకుంటే జీవాత్మను మళ్ళీ ఈలోకానికి పంపగలడు అని భావిస్తాడు..
కానీ ఒక విశిష్టాద్వైతికి ఈ ప్రశ్న తీసివేయ తగినది కాదు, జవాబు చెప్పటం కూడా కష్టమే. ఎందుకంటే జీవాత్మ పరబ్రహ్మానికి ప్రకారము, అందువలన పరబ్రహ్మనికి ప్రకారము అయినవాడు మళ్ళీ ఈలోకానికే రావటమంటే, ఆ విద్యలో ఈ లోకము తెలియుటే అవుతుంది. అయినా, విశిష్టాద్వైతంలో పరబ్రహ్మ మాత్రమే స్వతంత్రుడు, జీవుడిని కట్టడి చేయగల శక్తి గలవాడు. పరమాత్మా జీవుడిని ఎందుకు మళ్ళీ పంపకూడదు. ఈ ప్రశ్నకు జవాబు తెలుసుకోవటానికి రామానుజులు వేదాంతాన్ని కూడా దాటి వెళ్ళి, పరిశోధించారు. శృతి ఎందుకు ఇలా చెప్పింది అన్నవిషయాన్ని తర్కించి, పురాణ, లౌకిక విషయాలకు అనుగుణంగా జవాబు చెప్పారు.
పరబ్రహ్మకు జీవుడికి మధ్య సంబంధం అంశ/అంశి భావాన్ని దాటి నిజమైన అనుభవం లభించే విధంగా ప్రేమికుడు /ప్రేయసి అనే స్థితి కూడా ఉంది. పరబ్రహ్మకు జీవుడికి ఉండే సంబంధము కేవలం జ్ఞానానికి సంబందించిందేకాక అలౌకికానుభవం కూడా వుంటుంది. ఇది పరమ చేతనుడు చేతనుడిని ప్రేమతో ఆలింగనం చేసుకునే స్థితి. జీవుని స్థితిని గురించి తెలుసుకోకుండా కేవలం ఆధారంగా ఉండే స్థితిని దాటి పరమ చేతనుడు చేతనుని పొందటంలో అనేక ప్రయత్నాలు, స్థాయిలు ఉన్నాయి. ఆయన అత్రుప్తామ్రుతుడు, అపారమైన ప్రేమ కలవాడు. ఎప్పటికి వదలని అచ్యుతుడు. జీవుడు నాకు ప్రేమప్రదుడని ఊరికే అంటాడా?
దీనికి నమ్మాళ్వార్లు తమ పాశురాలలో జవాబును పొందారు. అనుభవంలో నమ్మాళ్వార్ల అనుభవానికి సాటి మరొకటి ఉంటుందా? ఈ అనుభవాన్ని దృష్టిలో ఉంచుకునే రామానుజులు “న చ పరమపురుష సత్య సంకల్ప అత్యర్త ప్రియం జ్ఞానినం లభ్ద్వా కదాచిత్ ఆవర్తయిష్యతి”
స్థిరసంకల్పుడైన పరమపురుషుడు తనకు ప్రియమైన, తనపై మరులు గొన్న చేతనుని ఎంతో శ్రమించి పొందిన తరువాత వదులుతాడా! కృష్ణుడిని తాను తిన్న వెన్నను తిరిగి ఇవ్వమంటే ఇస్తాడా?
చేతనుడిని పొంది అనుభవించటంలో పరమాత్మ కోరిక ఎంతటిదో నమ్మాళ్వార్లు తమ పాశురాలలో ఇలా వివరించారు. “ఎన్నిల్ మున్నం పారిత్తు తానెన్నై ముట్ర ప్పరుగినాన్” అన్నారు. వాడు నన్ను పూర్తిగా అనుభవించాడు. ఈ ప్రేమను వర్ణించడానికి మాటలు చాలవు. అనుభవిస్తేగాని అర్థం కాదు. ఈ విధంగా ప్రేమరోగంలో మునిగివున్న వాడు పొందిన జీవుడిని వదులుతాడా?
“వాసుదేవస్సర్వం ఇతి స మహత్మా సుదుర్లభః” అని శ్రీకృష్ణుడు గీతలో నిర్వేదంగా చెప్పిన మాటలను శ్రీభాష్యంలో స్వామి రామానుజులు ఉదాహరించి నమ్మాళ్వార్లు పాడిన “ఉణ్ణుం చోరుం పరుగుం నీర్ తిన్నుం వెత్తిలైయుం ఎల్లాం కణ్ణన్” అని అన్నారు. కృష్ణుడు కోరుకున్నదానికి నమ్మాళ్వార్ల పాట జవాబుగా అమరింది.
శ్రీభాష్యం అర్థం చేసుకోవటానికి, అనుభవం పోందటానికి ఆళ్వార్ల శ్రీసూక్తి అనుభవం ఎంతో అవసరం అని రామానుజులవారు తెలియజేసారు.
ఆళ్వార్ల, ఏమ్బెరుమానార్ల, జీయర్ల శ్రీపాదాలే శరణం.
అడియెన్ చూడామణి రామానుజ దాసి
మూలము : https://granthams.koyil.org/2018/02/20/dramidopanishat-prabhava-sarvasvam-22-english/
archived in https://granthams.koyil.org/
pramEyam (goal) – https://koyil.org
pramANam (scriptures) – https://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – https://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava Education/Kids Portal – https://pillai.koyil.org